Prolog.

background music

- Jak bardzo jestem chora?

- Wyniki twoich ostatnich badań są… złe. Morfologia jest niska, za niska. Obniżył się poziom płytek krwi, co będzie wyjaśniało kolejne krwotoki. Sama na pewno zauważyłaś, że węzły chłonne są powiększone, ale bezboleśnie. Twój układ odpornościowy praktycznie przestał już funkcjonować. Oznacza to tylko jedno.

- Ile mam jeszcze czasu…?

- To nonsens. Nie chcę bawić się w jakieś przewidywania. To byłoby irracjonalne.

- Proszę…

- Pół roku, nie więcej – ciche westchnienie.

~~~

- Lea, powiedz mi, jak będzie, jak to będzie wyglądało…

- Stopniowo będziesz traciła apetyt, nie będziesz chciała za dużo jeść, aż w końcu przestaniesz przyjmować jakikolwiek posiłek, co doprowadzi do utraty pokładów jakiejkolwiek energii w twoim organizmie. Będziesz odczuwała pragnienie, które będzie się nasilało, stając się uciążliwym. Do tego będzie dochodziła gorączka, częstsze pocenie się i coraz większa chęć długiego snu.

- Ten stan, to… To boli?

- Morfina będzie twoim ukojeniem. Dzięki niej nie będziesz czuła żadnego bólu. Senność, a wraz z nią piękne sny. Za jakiś czas zaczniesz tracić przytomność. Opadniesz z sił na tyle, że wypowiedzenie dla ciebie jakiegokolwiek słowa będzie potwornym wysiłkiem, praktycznie niemożliwym. Mimo to będziesz w pełni świadoma wszystkiego, także tego, że ktoś będzie przy twoim boku, będziesz świadoma jego słów, ale nie będziesz w stanie odpowiedzieć.  Niezależnie od tego, jak się zachowasz, ostatnie dni będą twoimi najpiękniejszymi. A któregoś z nich zaśniesz, mając piękny sen odpłyniesz, po prostu odpłyniesz.


_____________________________________________________


Historia oparta na faktach autentycznych, zaczerpniętych tylko i wyłącznie z życia, z udziałem fikcyjnych bohaterów. Coś krótkiego. Coś, co pragnę ofiarować w hołdzie komuś, komu zawdzięczam wiele, kogo już nie ma. Kogoś, kogo już nie będzie, co tak trudno jest sobie uświadomić i uzmysłowić. 
Pozdrawiam.